Mijn hulpverleningsproces

Bij mijn intake kwam ik te laat (ja, echt). Ik had het verkeerde adres in mijn hoofd en kwam 20 minuten later pas binnen. Ik maakte nog een slechte grap over ADHD en te laat komen, maar toen ging het echte werk beginnen. Ik moest eerst allerlei vragenlijsten invullen en vragen beantwoorden. Een gedeelte van het gesprek sloot mijn zus aan om te vertellen over mijn kindertijd. Ook sloot mijn partner een gedeelte aan om mee te praten over het hier en nu. Al met al duurde het hééél lang. Te lang eigenlijk voor iemand met ADHD 😉 Maar ja, dat wisten wij natuurlijk toen nog niet.

Ik was blijkbaar een lastige cliënt, want er werd getwijfeld of ik er wel op mijn plek was. Ze dachten namelijk aan alléén problemen in mijn emotie regulatie. Toch was ik welkom en mochten mijn sessies met de psycholoog starten.

Ze had lang haar en een vriendelijk gezicht. Ze was van mijn leeftijd, misschien iets ouder. In de gesprekken die we voerden ging het in eerste instantie over wie ik was en wat mij had gevormd. Dit vond ik erg prettig. Hierdoor ging ik de rode draad zien die door mijn hele leven was verweven. Ik was bijvoorbeeld als kind heel erg onzeker (faalangst) en ging daarom op zoek naar compensatie gedrag. Ik wilde de dingen erg goed doen (perfectionistisch), wat gepaard ging met extreme spanning. Ook voelde ik mij verantwoordelijk voor heel veel dingen (en mensen). Dit deed ik altijd en deed ik dus nog steeds. Door middel van cognitieve gedragstherapie kreeg ik meer grip op mijn gedachten en ook kreeg ik handvatten om met bovenstaande situaties om te gaan. In de gesprekken ging het uiteraard ook veel over ADHD gerelateerde klachten. Ik vertelde mijn psycholoog over mijn enorme vermoeidheid na een middagje winkelen, alles horen en mijn slechte concentratie. Mijn psycholoog was gespecialiseerd in ‘ADHD problematiek’ en kon op al mijn 476 vragen een antwoord geven. Ik heb echt heel veel ‘ahaaaaaaaa’ momenten gehad tijdens de sessies.

Op een gegeven moment vroeg ik de psycholoog naar de hypothese die ze aan het begin van de behandeling hadden gegeven. Ik vroeg haar of het alleen problemen waren in de emotie regulatie of dat het (ook) ADHD was. Ik weet nog zo goed wat ze toen zei: “Jij hebt zeker te weten ADHD.” Hier hebben we samen erg om gelachen en ik was (klinkt misschien gek) zo blij met mijn diagnose. De erkenning was ontzettend fijn. Ik voelde mij minder ‘anders’ en steeds meer ‘mijzelf’. Aan het begin van het hulpverleningstraject ging ik ook medicatie slikken (hier komt een aparte blog over). Mede door de rust die ik kreeg in mijn hoofd, lukte het mij om oude patronen te doorbreken en de aangeleerde handvatten toe te passen. En het belangrijkste: dit vol te houden. Ik heb aan het einde van mijn behandeling een preventie plan geschreven. In de periode na mijn behandeling tot nu is mijn preventieplan veranderd in een handleiding van mijzelf. Ik pas het aan als het nodig is, schrap dingen of voeg dingen er aan toe.

Ik ben tot op de dag van vandaag trots dat ik dit traject ben aangegaan. Het was confronterend, kwetsbaar en eng, maar ik heb er mijzelf door gevonden.