Help! Een geluid! (deel 3)
In de vorige 2 blogs van ‘Help! Een geluid!’ schreef ik over de negatieve kanten die ik ondervind aan geluiden. Hoewel ik hier nog veel meer blogs over kan schrijven, heb ik besloten dit niet te doen (we moeten het tenslotte wel een beetje gezellig houden). Naast de ervaring dat veel geluiden vervelend zijn, vind ik er natuurlijk ook genoeg prettig. En niet geheel onbelangrijk; alles horen brengt ook veel leuke en positieve dingen met zich mee.
Veel geluiden die ik als prettig ervaar, vallen samen met het moment waarin ik ze hoor. Nu klinkt dat misschien een beetje vaag, dus ik zal het proberen uit te leggen.
Wie mij een beetje kent, weet dat ik een enorme zon liefhebber ben. De combinatie van zon, zee, strand en het rumoer van de mensen om mij heen, maakt dat ik enorm ontspannen word. Ik ondervind dan juist géén hinder van het gemompel van mensen om mij heen. Ook ondervind ik dan geen hinder van de muziek die bij de buurman twee zandhopen verderop net iets te hard staat. Ik vind het zelfs zo ontspannend dat ik er vrijwel altijd van in slaap val. Natuurlijk spelen alle prikkels die dan binnenkomen een rol, maar ik ervaar het niet als vervelend. Of wat denk je van alle geluiden die binnenkomen bij het zitten op een terrasje? Heerlijk vind ik dat! Ik kan nog uren zo doorgaan, maar laat ik je daar niet mee vervelen. Gewone huis-tuin- en keuken geluiden als: de vaatwasser, de droger, de wasmachine of de grasmaaier vind ik ook niet vervelend. En bij het rijden op de motor denk ik vaak: hoe harder, hoe beter! Haha.
En dan is er natuurlijk nog geluid in de vorm van muziek. Ik ben in de afgelopen jaren steeds meer muziek gaan luisteren. Eerder moest het altijd stil zijn en was muziek gekoppeld aan een moment van niks doen. Nu luister ik muziek in de auto, tijdens het schrijven van een verslag of als ik een tijdschrift lees. Niet op momenten als ik echt de focus niet heb, maar het lukt me steeds vaker om muziek en wat anders te combineren.
En dan hebben we het laatste en tevens het belangrijkste: mijn super oren. Zo leg ik dat vaak uit aan kinderen die bijvoorbeeld zelf ADHD hebben. Met super oren hoor je alles. Dingen die anderen vaak niet eens opmerken of horen. Zo maakte ik pas een wandeling en hoorde ik rechts naast me ineens iets ritselen. Ik draaide me om en zag een egeltje druk in de weer met het zoeken naar voedsel. Ik heb er 10 minuten vertederd naar zitten kijken (oké, wel de helft van de tijd turend door de camera van mijn telefoon). Mijn partner die naast mij liep had dit geritsel helemaal niet gehoord.
Aan mijn oren, mijn super oren, heb ik het meest in het werken met kinderen. Ik heb gewerkt in het onderwijs, op een behandelgroep en ik werk nu als ambulant begeleider. Er zijn talloze momenten geweest dat kinderen met grote ogen naar mij keken en vroegen: “Waarom hoort u nou alles?” Een van de meest grappige dingen vind ik nog steeds als kinderen iets onaardigs fluisteren over een ander kind. Op het moment dat ik het desbetreffende kind daar dan op aanspreek, reageert het vaak impulsief. Vaak met de woorden: “Hoe weet u dat nou?”, waarbij het meteen bevestigt dat hij/zij dat ook daadwerkelijk heeft gezegd. En ja, daar moet ik dan soms best om lachen. (Volgens mij kom ik nu wel over als een heks, maar de meeste kinderen vonden mij best geschikt als juf).
Doordat ik zoveel hoor, kan ik soms veel sneller reageren of anticiperen op situaties. Vaak sneller als mijn collega, partner of de persoon naast mij dit kan. En dat is het voordeel van alles horen. En deze positieve kant van alles horen, viert daarom toch vaak de boventoon. Hoewel ik vroeger graag doof wilde zijn, ben ik nu blij dat ik alles hoor. Blij met mijn SUPER OREN.