Wat fantasie met mij doet
Laat ik het zo zeggen: ik heb nogal veel fantasie. Dat had ik als kind al, maar nu als volwassene nog steeds. Als kind kon ik mij uren vermaken met het spelen van een fantasiespel. Zo speelde ik vaak heksje en kon ik mijzelf uren vermaken met het koken van soep gemaakt van besjes, water en andere voorwerpen die ik de natuur vond. Als ik niet kon slapen, fantaseerde ik dat ik een superheld was. Mijn lange haren wapperde dan in de wind terwijl ik op mijn paard reed (grappig eigenlijk want ik ben bang voor paarden) en de slechteriken weg joeg met mijn zwaardvechtkunsten.
Toen ik wat ouder werd, maakte ik kennis met films. Omdat fantasie en werkelijkheid nogal door elkaar liepen, was ik vaak bang en had ik nachtenlang nachtmerries door de film Tom Sawyer. Lag ik daar uren onder mijn deken omdat ik bang was Injun Joe in mijn kamer zou komen. Naast de angst die het met zich meebracht, kon ik ook altijd vreselijk huilen om een film. Oké, oké, nu nog steeds. Vroeger huilde ik om het biggetje Babe die bij zijn moeder werd weggehaald. Buikpijn had ik ervan. Nu huil ik om Mulan (spoiler alert!) die in plaats van haar vader het leger ingaat en op het einde van hem te horen krijgt dat hij trots op haar is. Echt hoor, ik ben een vreselijke huilebalk. En dat zijn dit nog kinderfilms. Ik kijk bewust ook een aantal genres niet meer. Veel drama, waargebeurde verhaal verfilmingen en thrillers kijk ik niet. Natuurlijk weet ik dat het acteurs zijn die invulling geven aan een script, maar toch word ik er door meegezogen en kan het vervolgens lastig van mij afzetten. Het komt vaak terug in dromen met als gevolg dat ik rechtop in bed zit en mijn hart tegen het plafond geplakt zit.
Gelukkig hebben we natuurlijk genoeg feel good movies. Ik houd ontzettend van animatiefilms. Ik heb bijvoorbeeld Shrek al 150 keer gezien, maar hij blijft ZO LEUK! Of wat dacht je van The Grinch? (Wel de versie met Jim Carrey dan hè?!) De leukste sacherijn die kerst wil verzieken.
Ook bij dit soort films kruip in in de huid van de personages en wisselen emoties elkaar af. Hoewel ik alleen nu praat over films heb ik dit ook met boeken hoor. Ik kan een boek soms wel 5x lezen en wat betreft de genres is het precies hetzelfde als met films.
Eigenlijk is dat hele fantasie best bijzonder. Maar toch zou ik het niet willen missen. Het heeft mij als kind vaak door lastige periodes geholpen, gaf mij creativiteit en leerde mij om in dingen te geloven. En soms, heel soms, voel ik mij weer even kind en geef ik mij er volledig aan over:
Er was eens een ADHD prinses die voor het eerst naar Disneyland Parijs ging. Al bij het opdoemen van de kasteeltorens ging haar hart sneller kloppen. Bij binnenkomst in Disneyland staarde zij naar alles wat zij zag: winkeltjes, prinsen en andere prinsessen. Haar prins pakte haar hand en zei: “Dat laat ik je straks allemaal zien” en leidde haar vervolgens het park door. Ze gingen naar shows, probeerde alle achtbanen uit en de prinses schreeuwde haar longen uit haar lijf in de Tower of Terror. Ze ging op de foto met Mickey en Goofy, wenste dat zij nog in een Elsa jurk paste en zong mee met het lied ‘I am a princes’ die tijdens de parade werd gezongen. Ze vond het magisch en had de tijd van haar leven.
The End.