Over geluk enzo
Nu ik ouder word, merk ik dat ik steeds meer geniet van de gewone dingen. Een kopje koffie, het bladeren in een tijdschrift of de vogels horen fluiten. Ik vind het fijn om te banjeren door natte bladeren, bekommer mij minder om de regen die neervalt en kan uren uit het raam kijken naar de vogels in de tuin. Ik kan zelfs uitkijken naar zo’n heerlijk momentje op de dag en pas het ook vaker toe in mijn dag of week. Eerst dacht ik dat dit komt omdat ik misschien ouder word. Maar hoe meer ik daar over nadenk, hoe meer ik dit wat te eenzijdig vind. Ik denk namelijk dat het meer te maken heeft met dat ik gelukkig ben.
Ik heb een langere periode gemijmerd over wat gelukt inhoudt. Is dat een mooi huis? Een goede relatie? Een leuke baan? Ik vroeg op Instagram wat anderen dachten bij het woord geluk en kreeg hier verschillende reacties op. Geluk is: gewoon zijn, genoeg hebben, tevreden zijn met wat je hebt, rust in je hoofd, de liefde voor en van je kinderen, lief hebben, voldaan zijn of een vervulling van een hoge behoefte op dat moment. Zoveel verschillende reacties en kijkwijzen op geluk. Ik herken mij in vrijwel alle antwoorden, maar er sprong er eentje voor mij uit. Iemand antwoordde dat geluk afhangt van je acceptatievermogen. Ik kon dit eigenlijk alleen maar beamen. In mijn werk als ambulant hulpverlener kom ik veel mensen tegen. Veel van hen voelen zich niet gelukkig. Dit kan door veel factoren komen, maar ik zie vaak dat zij zichzelf niet waardevol genoeg vinden. Bezig met wat anderen van hen verwachten en streven naar de ‘maatstaven van de maatschappij’. Ik zie oprecht verandering bij mensen die zichzelf meer gaan accepteren, inclusief de mooie en verdrietige kanten in hun leven.
Ik heb mijzelf een lange tijd niet leuk gevonden. Ik begreep ook niet goed waarom mijn man, toen nog vriend, mij nou zo leuk vond. Natuurlijk waren er wel leuke dingen, maar de ‘niet leuke dingen’ waren in mijn ogen altijd groter en meer. Ik begreep veel mijn eigen gedrag bijvoorbeeld ook niet goed. Dat ik mijzelf echt leerde kennen (onder andere door het ADHD traject, zie ook eerdere blogs) was voor mij ergens ook een bevrijding. Ik leerde dat sommige dingen karakter gerelateerd waren, ADHD gerelateerd, aangeleerd gedrag etc. Ik ging aan de slag met mijzelf leren begrijpen en ontdekken wat ik nog meer in mijn mars had. Ik rouwde om situaties uit het verleden. Ik leerde dat ik iedere dag opnieuw kon beginnen. Ik leerde mijn prikkels managen, ik leerde de leuke kanten van ADHD en merkte dat humor voor mij heel effectief is. In heel veel situaties. En nu zo’n 6 jaar na mijn diagnose kan ik zeggen: ik ben gelukkig. Ik heb mijzelf geaccepteerd, inclusief de kanten die ik soms liever niet zie bij mijzelf. Als ik terugkijk op mijn eigen leven, is acceptatie de sleutel geworden naar het ervaren van geluk.
Ik wil hiermee niet zeggen dat het leven dan alleen maar leuker en makkelijker wordt. Natuurlijk wordt er af en toe flink aan mijn leven geschud en zijn er momenten van pijn, angst en verdriet. Van twijfel, van boosheid en frustratie. Kortgeleden ben ik een heel dierbaar iemand verloren, bijvoorbeeld. Mijn geluk wordt nu meer overschaduwd. Als een grijze, dikke wolk die de zonnestralen in mijn leven (willen) wegnemen. Wat mij echter helpt is om dan toch, ondanks het verdriet, stilt te staan en te realiseren wat ik nog wél heb in mijn leven. Want dan is veel. Heel veel.
Dit schrijvend neem ik een slok van een perfect gezet bakje koffie. Ik kijk naar buiten en mijmer. Over geluk enzo.