Het is maar hoe je het bekijkt
Wie loerde als kind ook altijd door een lege wc-rol? Als je door de wc-rol keek zag je dingen ineens anders. Je was ineens een piraat op een boot en zag in de verte land in zicht. Of je was een spion en gluurde stiekem naar wat je moeder aan het doen was in de keuken.
Je zag de wereld in ieder geval even anders of ervoer dit anders. Hoewel ik niet meer dagelijks door een wc-rolletje gluur, merk ik dat ik de laatste tijd ook iets anders ervaar. En dat ik dat ‘iets anders’ verdraaid lastig vind.
Het is namelijk zo dat ik last heb van zwangerschapsdementie. Ik heb mij hierin verdiept en het is wetenschappelijk bewezen dat vrouwen in hun zwangerschap hier last van (kunnen) krijgen. Hoewel ik hier de eerste maanden van mijn zwangerschap nauwelijks tot geen last van had, viert het bij mij de boventoon op het moment. En ik vind dat oprecht pittig. Soms erg frustrerend zelfs. Ik vertel bijvoorbeeld iets en ben na 5 minuten vergeten dat ik dit heb verteld. Ergens in mijn brein vliegt er iets omtrent het onderwerp in mijn hoofd, dus check ik regelmatig bij mijn partner: Had ik dat al verteld? Of ik denk dat ik iets heb verteld en heb dat dus niet gedaan. Op mijn werk vergeet ik mailtjes te beantwoorden of merk ik na mijn braindump dat ik toch nog 8 extra taken moet doen die week, omdat ik die ‘een beetje vergeten’ ben. Nu weet ik dat het erbij hoort, want ik lees het terug in artikelen over zwangerschap of hoor het terug van vriendinnen. Maar waarom vind ik het dan zo moeilijk om hier mee om te gaan? Waarom kan ik in huilen uitbarsten (en nee, dan heb ik het even niet over hormonen) als ik van hot naar her vlieg in het huis en precies niet kan achterhalen wat ik moest doen? De conclusie?
Het voelt voor mij alsof ik weer terug bij af ben. Alsof ik weer in de kinderschoenen sta na mijn diagnose ADHD en het wiel opnieuw moet uitvinden.
Ik ben altijd een groot voorstander geweest van ‘leren hoe je hoofd werkt en doen wat werkt voor jou’. Niet alleen bij mijzelf, maar ook in mijn werk stimuleer ik mijn cliënten om erachter te komen wat werkt voor hen en wat niet. In mijn geval was dit onder andere door mijn prikkels te leren kennen en deze te managen. Zo kies ik er vaak voor om in het weekend maar naar één activiteit te gaan (denk aan een verjaardag bijvoorbeeld), omdat meerdere activiteiten mij mentaal uitputten. Dit werkt goed voor mij.
Maar het ‘doen wat werkt voor mij’ is ineens veranderd. Want wat ik heb geleerd, lijkt niet te helpen. Ik kan mijn prikkels natuurlijk nog steeds managen, maar mijn brein voelt als een dikke, sompige spons, waardoor het managen pittiger wordt. Ik heb moeite met keuzes maken, mijn hoofd is sneller vol, ik ben vermoeider, ik vind het moeilijker om mijn impulsen te reguleren etc. Ik heb in mijn app ‘herinneringen’ een ellenlange lijst van dingen die ik nog moet doen. Nou ja, het zijn vooral noteringen voor het geval ik het misschien ‘een beetje vergeet’. Die lange lijst heeft weer als gevolg dat ik het gevoel heb achter de feiten aan te lopen. En dit uit zich op werkgebied bijvoorbeeld in het langer doorwerken om alles in goede banen te laten verlopen, zodat het gevoel ‘ik ben nog iets vergeten’ niet zo drukt.
Ik heb zo weken gewerkt totdat ik op een avond, samen met een vriendin (ook zwanger), zat te praten. Zij vertelde lachend dat ze vaak om zichzelf moest lachen omdat ze weer eens iets was vergeten of weer iets geks had gedaan. Allemaal als gevolg van haar zwangerschapsdementie. Ze vond het zelf soms zo hilarisch dat ze had besloten het allemaal op te schrijven. Want: het was natuurlijk wel leuk voor later om nog eens terug te lezen. Dit zette mij aan het denken.
Na veel gemijmer en reflectie kwam ik tot de conclusie dat mijn vergelijking niet klopt. Ik ben niet terug bij af. Ik weet nog steeds heel goed wat werkt voor mij, maar mijn brein werkt gewoon even wat anders. Alles werkt anders! En dat is oké. Ik kan er in ieder geval nu anders naar kijken en zelfs al naar handelen. Ik kijk wat lukt en wat niet lukt, is dan maar zo. Dat is ook goed. En mocht ik weer even gefrustreerd raken, dan is het gewoon tijd om even door die wc-rol te turen. Want het is tenslotte maar hoe je het bekijkt.