A Whole New World

Als je een beetje een associatief brein hebt, net als het mijne, dan denk je waarschijnlijk aan Aladin. De zin ‘A whole new world’ komt uit een liedje die voorkomt in deze film. Aladin en Yasmine samen op het vliegende tapijtje. Ken je de scene?

Nu heb ik geen vliegend tapijt, maar soms voelt mijn wereld wel als nieuw. Wie mijn laatste foto op Instagram heeft gezien, weet dat ik in verwachting ben van mijn eerste kindje. En ja, dan gaat er een nieuwe wereld voor je open.
Ik zal eerlijk zijn: ik was altijd bang om moeder te worden. Ik heb tenslotte ADHD, dus kon ik dat wel aan? Wat als ik voortdurend overprikkeld ben door mijn eigen kind? Stom eigenlijk dat je je vooral bezig houdt met de minder fijne kanten van je diagnose (in mijn geval dan) als de verantwoordelijkheid voor iets (of in mijn geval voor iemand) krijgt. Wat maakt nou dat ik zo aan mijzelf twijfel, terwijl ik zó goed weet hoe mijn hoofd werkt, wat het aankan en wat totaal niet? Eigenlijk heb ik maar één antwoord: ik heb het overzicht niet! Moeder worden zou (en is) onbekend terrein zijn en onbekend terrein laat ik liever wat links liggen. Want waar zijn de kaders?

Toen ik de positieve test in handen had, was mijn vraag na 1 minuut al: wat nu? Ik had werkelijk waar geen idee. Gelukkig zijn er altijd mensen die het wel weten, zoals verloskundigen. Mijn brein is geneigd om dan meteen het overzicht aan te brengen: wanneer ben ik uitgerekend, wanneer moet ik dan met verlof, wat moet er dan worden aangeschaft? Ik denk dat dit best normaal is, maar ik raakte natuurlijk met 5 minuten de draad volledig kwijt. Het is ook niet reëel om 9 maanden, voor zover dat kan, overzichtelijk te maken. In ieder geval niet in een paar minuten, maar ook niet in een paar dagen of weken. Het werd, en is, voor mij een leerweg om los te laten. Alles stap voor stap. Door mij aan te melden bij verschillende apps, kreeg ik op tijd een melding dat het bijvoorbeeld tijd werd om kraamzorg te regelen. Natuurlijk helpen periodieke afspraken met de verloskundige hier ook bij. En het is fijn om een beroep te doen op vriendinnen of anderen die ervaring hebben in het ouderschap.

Ik had altijd gedacht dat ik ontoerekeningsvatbaar zou worden verklaard als ik zwanger zou worden, maar dat is dus niet zo (de man ook weer blij als het op de financiën aankomt, haha). Ik liep aan het begin van mijn zwangerschap door een winkel met heel veel leuke babyspullen. Al struinend door de winkel, kijkend op de baby uitzetlijst, zakte de moed mij in de schoenen. Zoveel dingen nodig, zoveel keuzes om te maken. Tegelijkertijd denkend aan wat we al hadden gekregen, bijvoorbeeld. Mijn brein werd een wirwar aan babyspullen en ik merkte ineens dat het huilen mij nader dan het lachen stond. En hoewel wij stapje voor stapje dingen hebben aangeschaft, vind ik dat nog steeds moeilijk. Wat heb ik nu al? Wat is er dan nog nodig? Wat ligt er al opgeslagen? Al die keuzes! Mijn ADHD brein trekt dat dus echt heel slecht. Het is binnen no time chaos. Wat wel helpt? Visualisatie! Het is dus heel prettig dat de babykamer bijna af is. Niet alleen omdat het dan klaar is, maar vooral omdat het dan voor mij meer visueel wordt wat er al is en wat er nog ontbreekt. Ik kan dan kleertjes in de kast opbergen, op maat sorteren en dingen al neerzetten. Zó fijn!

Hoewel ik het ‘missen van overzicht’ lastig vind, vind ik het erg leuk om te merken dat ik veel rustiger ben tijdens mijn zwangerschap dan ervoor. Ik maak mij veel minder druk om dingen, zit minder snel in de piekerstand en ben op andere vlakken heel erg van: ik zie het wel! Eigenlijk wordt er als het ware ook weer even een spiegel voorgehouden; je gedachten zijn niet altijd de waarheid. Ik was bang om moeder te worden en nu juist helemaal niet meer. Ik besef steeds meer dat ik het niet alleen hoeft te doen. Ik heb namelijk een fantastische man aan mijn zijde. Wij zijn een team. Hij kent mij soms beter dan ik mijzelf ken en kan mij ook aansturen. Bijvoorbeeld als ik het overzicht weer eens kwijt ben.

Ik heb veel geleerd over mijzelf de laatste maanden. In wie ik ben, wat belangrijk is in het leven en waar ik gelukkig van word. Daarmee is ook mijn blog aan bod gekomen. Wat wil ik met de blog en hoe wil ik ‘Het leven van een ADHD-er’ vormgeven? Ik heb al heel lang niet geschreven, omdat ik naar mijn idee niet echt onderwerpen heb om over te schrijven. Ik heb, denk ik, de lat voor mijzelf te hoog gelegd en vooral geschreven over hele specifieke ADHD situaties of dingen die er voor mijzelf echt uitsprongen. En nu die situaties voor mijn gevoel steeds minder specifiek zijn, vraag ik mij af: waar moet ik het dan nu over hebben? ADHD is zo met mijn leven verweven dat het vaak voelt alsof dat niet bijzonder is. Ik ben tot de conclusie dat dit eigenlijk ook helemaal niet hoeft. Ik hoef geen extreme gedachten te hebben of situaties mee te maken om over te schrijven. Ik wil gewoon schrijven. Ik mis het ook heel erg. Ik geniet van de woorden die vanzelf op het digitale papier verschijnen als in mijn laptop op schoot trek en mijzelf even terugtrek. Dus ik heb besloten om de lat voor mijzelf naar beneden te leggen. Ik wil jullie gewoon meenemen in mijn leven. De dingen die ik meemaak, de leuke en de minder leuke. Schrijven over het (aanstaande) moederschap, het leven als vrouw, collega, partner, zus, vriendin en als mens.

Oftewel: A whole normal world! Vlieg je mee?