Maar je bent toch helemaal niet druk? (Samenwerking met mede AD(H)D’ers)

Ze keken mij met grote ogen aan. Alsof ik zojuist had verteld dat ik op expeditie ging naar Mars. Er viel een ongemakkelijke stilte. Er werd wat heen en weer geschuifeld en ongemakkelijk gelachen. Ik had even daarvoor de personen tegenover mij verteld dat ik de diagnose ADHD had gekregen.

Ik zal heel eerlijk zijn. Vertellen dat ik ADHD heb is iets wat ik pas sinds 1,5 jaar doe. Daarvoor sprak ik er liever niet over. Waarom? Omdat de reacties van mensen soms zo niet begripvol waren dat ik het maar beter vond om mijn mond te houden.

Zo vonden mensen het raar dat ik ADHD had, want ik was helemaal niet druk volgens hen. Ik heb vaak het gevoel gehad dat ik mij moest verdedigen. Ik vond de opmerkingen soms ook best pijnlijk. Zeker omdat mensen opmerkingen maakte als: “Iedereen heeft tegenwoordig ADHD.” Hiermee werd mijn ‘probleem’ meteen gebagatelliseerd en afgedaan als ‘niet belangrijk’. Ik zelf was erg blij met mijn diagnose. Er waren puzzelstukjes op zijn plek gevallen en ik begreep eindelijk waar bepaald gedrag vandaan kwam. Maar ja, dit delen met de rest van de wereld was blijkbaar geen optie.

Ik besloot andere AD(H)D’ers te vragen naar hun ervaringen. Vier mensen wilden hun verhaal met mij te delen. Drie van hen zijn gediagnosticeerd met AD(H)D. De ander is een moeder van een zoontje met ADHD.

Machteld vertelt:
Ik heb zelf twee diagnose gekregen ASS/ADD. Veel mensen zeggen: “Jij? Nee, dat kan niet. Je bent zo….” Vul maar in. Soms is dit heel pijnlijk omdat het voelt alsof ik me aanstel. Ik ben snel moe en heb meer moeite met dingen dan “normaal”. Door dit soort reacties ben ik minder open over mijn diagnoses. Of ik formuleer het zo dat ik het niet ASS of ADD noem maar dat wel bedoel. Dat vind ik lastig omdat ik eigenlijk vrij daarin wil zijn. Maar ik wil ook niet dat mensen een eigen beeld gaan vormen.

Anoniem vertelt:
“M’n pa die zei dat ik gewoon goed was zoals ik was en dat het onzin was dat ik ADHD had. Hij had het gevoel dat mij tekort gedaan werd door het stempel ADHD. Pas toen ik zelf zei dat ik er juist ‘blij’ mee was omdat er dingen op z’n plek vielen, en het mogelijkheden gaf om mezelf beter te handelen, had hij er vrede mee. M’n ma had het altijd al wel gedacht. Daarop kwam bij mij de vraag: WAAROM HEB JE ER DAN NOOIT WAT MEE GEDAAN?!  Maar ze zei dat ze toen alleen medicatie had kunnen geven die me impotent had gemaakt. Ik denk dat dat wat kort door de bocht is gedacht, maar goed, dat is achteraf…”

Tanja heeft een zoontje met ADHD en krijgt regelmatig opmerkingen hierover. Als zij vertelt over zijn diagnose krijgt zij dit soort reacties:

“Tegenwoordig worden kinderen niet meer opgevoed.”
“Vroeger mochten wij onze kinderen nog een tik geven.”
“Tegenwoordig heeft iedereen wat.”
“Vroeger had je gewoon drukke kinderen.”
Of: “ADHD is wel in de mode hè?!”

Maar de vraag die haar het meeste is bijgebleven is waarbij iemand vroeg of zij wel van haar zoontje hield. Want ze uitte zich weleens negatief over het gedrag van haar zoontje. Tanja zegt hierover: “Die opmerking heeft mij het meeste pijn gedaan en zal ik niet meer vergeten.“

Petra vertelt:
“Jij ADHD? Maar je bent toch rustig? Je kan toch gewoon goed plannen en leren? Ach, iedereen vergeet weleens wat, toch? En ik heb het ook weleens druk, dat gaat wel weer over…”

Bedankt Machteld, Anoniem, Tanja en Petra voor het delen van jullie ervaringen. De voorbeelden die jullie hebben gegeven spreken voor zich.

Ik heb lang nagedacht hoe ik deze blog zou eindigen. Ingaan op de voorbeelden die zijn gegeven? Beschrijven wat wel een fijne manier van reageren geweest zou zijn? Adviezen opschrijven?
Ik heb besloten dit niet te doen. Ik wil wel terugkomen op hetgeen ik eerder schreef, namelijk dat ik destijds vond dat ik beter mijn mond kon houden. Ook hierop ben ik terug gekomen. Ik ben namelijk blij met mijn diagnose. Het heeft mij veel gebracht. En wat iedereen hier ook van denkt of vindt: ik ben wie ik ben. En daar ben ik trots op.

Afsluitend een gedichtje. Gericht aan een kind, maar in mijn ogen gericht aan iedereen die een ‘etiket’ heeft.

Prachtig kind

Stempel, sticker, diagnose
Het staat in je dossier
Het heeft je soms geholpen
Soms draag je ‘m gewoon maar mee

Het alleen zo jammer
Dat iedereen ineens iets van je vindt
Want achter deze stempel
Zit ‘gewoon’ een prachtig kind