De weg naar de hulpverlening
Ik had weleens van ADHD gehoord, maar mij er nooit echt in verdiept. Toen het zoontje van mijn zus met ADHD werd gediagnosticeerd en mijn zus mij meevroeg naar een cursus over ADHD ging het pas leven. Ik lachte hard om alle voorbeelden die in de cursus werden gegeven, vooral omdat het allemaal zó herkenbaar was. Van de 10 ADHD symptomen die werden opgesomd, scoorde ik er naar mijn inziens op ruim 9. Toch deed ik er op dat moment niet veel mee. Wel ging ik in die periode meerdere keren naar de huisarts vanwege enorme vermoeidheid. Ik viel vaak na een dag werken in slaap op de bank en was compleet gesloopt na een middagje in de stad. Ik vond dat erg ongezond voor iemand van begin 20. Ze konden echter niks vinden, dus werd ik weer naar huis gestuurd.
Pas toen ik een relatie kreeg (nu mijn partner) werd ik steeds meer geconfronteerd met mijzelf. Ik kon uit het niets boos worden en nu was er iemand die mij hier op aansprak. Hij stelde mij vragen die nooit aan mij waren gesteld. Waarom werd ik zo boos om de muziek van de buurman die te hard stond? Waarom liet ik nooit het achterste van mijn tong zien of waarom was ik zo bang om fouten te maken? Waarom begon ik aan 10 taken tegelijk en maakte ik niets af? We rakelden ADHD op en ik ging mij hier verder in verdiepen. Steeds meer werd ik overtuigd dat deze diagnose de ‘missing piece’ was. Het zou voor mij alles verklaren; de stemmingswisselingen, de overprikkeling, de slechte concentratie en de vermoeidheid. Mijn partner steunde mij volledig toen ik opperde om hulp te gaan zoeken. Een afspraak bij de huisarts was zo gemaakt en ik kreeg een gesprek met een praktijkondersteuner. De man in kwestie had nog een dure titel maar dat weet ik niet meer. Nadat ik mijn hele relaas had gedaan, vatte hij het samen in één woord: STRESS! Ik voelde mij echt heel onbegrepen op dat moment. Normaal durfde ik niet zo tegen een professional in te gaan, maar ik heb er flink mijn tanden in gezet. Niet in de man zelf natuurlijk, maar wel om de verwijzing te krijgen voor de juiste hulpverlening. En ik ben nog steeds zo vreselijk trots dat ik dat toen heb gedaan. Want ik kreeg mijn verwijzing. En zo startte ik mijn ADHD hulpverleningstraject.
PS. Durf voor jezelf (of je kind) op te komen als jij in een gesprek met een professional niet wordt begrepen.
PPS. Volgende week schrijf ik over mijn hulpverleningsproces.