Hyperfocus
Ken je dat? Dat je zó geconcentreerd bent tijdens een activiteit dat je alles om je heen vergeet? Het lijkt wel of je even in een andere wereld wordt gezogen en alles om je heen niet bestaat. Als ik in mijn hyperfocus zit, kan ik dit soms wel uren ‘volhouden’. Als kind verslond ik boeken. Ik was echt een boekenwurm. Het boek ‘Kruistocht in spijkerbroek’ las ik bijvoorbeeld in een middag uit. En dat is een aardig dikke pil. Ik kon zo oprecht genieten van de wereld van het boek dat ik alles om mij heen vergat. Ik zat dan zo in mijn boek dat ik mijn moeder niet altijd hoorde roepen. Zij moest dan wel drie keer roepen, zij het niet meer. Als ik in mijn hyperfocus zit, vind ik het oprecht heel vervelend als ik hier uit word gehaald. Als ik bijvoorbeeld moest eten, stond ik ondertussen te trappelen van ongeduld om weer verder te lezen. Het heeft vast ook te maken met een stukje nieuwsgierigheid hoe het verhaal afloopt en moeite hebben met het ‘parkeren van dingen’ in mijn hoofd. Het gevolg hiervan is dat ik spanning ervaar, een soort zenuwachtig gevoel. Dit is dan pas weg als het verhaal uit is.
Ik had pas een dag waarin ik volledig in een hyperfocus zat. Nu zou dat fijn zijn geweest op een kantoor dag wanneer ik verslagen moest maken, maar helaas. Ik zat heel volwassen te gamen. Nou ja, gamen durf ik het eigenlijk niet eens te noemen. Ik was directeur van een pretpark en ik had het erg druk met het managen van dit park. Ik moest monteurs aansturen, klusjesmannen kots laten ruimen en mijn bezoekers tevreden houden. Ik was de hele dag in de weer met blijde en misselijke bezoekers. Ik moest handhaven tegen vandalisme en ondertussen ook nog campagne voeren voor mijn park.
Begint het je al te dagen? Ik heb het natuurlijk over Rollercoaster Tycoon. (Voelt zich echt héél volwassen op dit moment.) Ik ging zo op in mijn spel dat ik alles om mij heen vergat. De uren tikten weg en voordat ik het wist, was het alweer het einde van de middag. Als ik er dan op terug kijk vind ik het echt bizar; zo lang bezig zijn (met iets totaal nutteloos). Het gekke is dat ik niet kan bepalen wanneer ik in mijn hyperfocus kom. Soms word ik ergens meteen ingezogen, soms duurt het heel lang of komt het helemaal niet. Bij mijn studie blokkeerde ik vaak als dingen niet duidelijk waren en stelde ik dingen uit. Als de deadline in zicht kwam, moest ik wel aan de slag. Door de druk die ik voelde, kon ik veel beter werken. Vaak kwam ik dan ook in een hyperfocus en kon ik uren werken aan bijvoorbeeld mijn scriptie. Ik werkte soms zo veel achter elkaar door dat ik migraine aanvallen kreeg en de letters letterlijk begonnen te dansen voor mijn ogen. Ik blijf het lastig vinden om niet door te slaan in dingen, zoals een spelletje Rollercoaster Tycoon of werken aan een deadline. Doordat signalen dan ook niet altijd meer goed bij me binnenkomen, merk ik bijvoorbeeld niet dat ik eigenlijk last krijg van hoofdpijn, moet gaan eten of gewoon stoppen om mijn hoofd rust te geven. Wat mij wel helpt is een partner die mij uit mijn hyperfocus haalt (ook al vind ik dat echt niet altijd leuk) en met mij het gesprek aangaat over hoe lang nog door te gaan en mij weer in het hier en nu brengt. Door een simpel gesprekje word ik weer bewust van de dingen en kan ik beter balans aanbrengen. Dus bij deze: lieverd, bedankt!
PS. mijn volgende blogs gaan over mijn weg naar de hulpverlening en mijn ADHD traject.